Kluczem do zrozumienia tej płyty jest osadzenie jej w czasie. Choć ukazała się w 2014 bardzo mocno nawiązuje do przeszłości Jaxxów, szczególnie dwóch pierwszych płyt i wydanej w 2006 „Crazy Itch Radio”. Nie zaznacie na niej zgrzytów, eksperymentów czy wariacji z chyba najsłabszej „Kish Kash” czy udanej, acz ambitniejszej „Zephyr”. Zresztą rozmowa o różnicach między płytami Basement Jaxx przypominać powinna dywagacje na temat odcieni. Co nie znaczy, że album jest kalką którejkolwiek z wcześniej wydanych. Anglicy mają swój styl, brzmienie i charyzmę, która zwykle nie jest zauważalna u innych (no może poza Daft Punk) wykonawców muzyki dance podatnych na trendy i mody. Celowo nie używam słowa house, gdyż duet zawsze balansował na pograniczu, a w obecnej kulturze klubowej zatarła się różnica między house, electro i dance gdy nawet Beyoncé potrafi zaszaleć na parkiecie.
Ich siódma płyta jest więc zlepkiem sprawdzonych motywów, które wykorzystywali przez lata z domieszkami wpływów zaproszonych gości i wokalistów jak i nowych trendów, z których na czoło wysuwa się sentyment za house z list przebojów lat 90. To mocno słychać w wydanym na singlu przed płytą „Never Say Never” a najbardziej w „Unicorn” i bonusowym „House Scene”.
Tu od razu zaznaczę, że warto pokusić się o dwupłytową edycję, zawierającą świetne kawałki, które pokazały się w 2013 „luzem” lub były stronami B (jak „Back 2 The Wild”)… a najlepiej w wersję iTunes uzupełnioną o plik z płytą w formie DJ-miksu (w zupełnie innej, dopasowanej pod miks kolejności).
Wracając jednak do podstawowej zawartości to Ratcliffe i Buxton nie samym wyprostowanym pod klub bitem nas bawią. Poza niezwykle karnawałowym „Mermaid of Salinas” znajdzie się chwila ukłonu w stronę zapomnianej już stylistyki „grime” oraz odradzającego się w białych szatach R&B, a liczba zaproszonych gości przyprawić może o zawrót głowy. Z nich tylko wymienię ważnych dla house i techno producentów jak DJ Sneak i Boris Brejcha oraz studyjnego trębacza, Bena Edwardsa, związanego ze Spiritualized, wspomagającego Jaxxów na poprzedniej płycie oraz innych artystów, w tym Amy Winehouse. Tak jak pstrokato jest personalnie tak i utwory są bardzo kolorowo pomieszane, sprawiające wrażenie drobnego szaleństwa i chaosu, ale to jedna z cech Basemen Jaxx – wypracowany skonwencjonalizowany eklektyzm.
Z nowej płyty panów, już nie chłopaków, wypada się tylko cieszyć, bo mimo że muzyki nie rewolucjonizuje jest tak zabawna i atrakcyjna, że nie prędko się znudzi mimo oczywistych auto-powtórzeń. Dziwić jedynie może jej czas wydania z końcem wakacji. Ale odpowiedź pewnie jest gdzieś w głowach twórców… a tam przecież wieczny karnawał, słońce i południowe rytmy. Tam nie ma deszczowej jesieni, tam zawsze lato. Tak i w muzyce.