Horne urodziła się w 1917 roku na Brooklynie. Gdy miała 16 lat została zatrudniona jako tancerka do chóru w słynnym Cotton Clubie w Harlemie. Tam poznała Billie Holiday, Caba Callowaya, Duke’a Ellingtona, a przede wszystkim Harolda Arlena, który napisał jej największy przebój – „Stormy Weather”. Przez pięć następnych lat występowała w nocnych klubach Nowego Jorku i koncertowała z orkiestrą Charliego Barneta. W tamtych czasach, składająca się z białych muzyków orkiestra towarzysząca czarnoskórej wokalistki była raczej rzadkim zjawiskiem. Po kilku latach Lena Horne przeprowadziła się do Kalifornii, gdzie próbowała swych sił w aktorstwie. Nie dostawała jednak znaczących ról. Proponowano jej zaśpiewanie jednej czy dwóch piosenek w taki sposób, by sceny można było wyciąć dla widzów z Południa. Tylko dwa razy zagrała większe role – w obrazach „Cabin In The Sky” i „Stormy Weather”. Mimo to jej elegancja i mocny głos spowodował iż miała wielu zwolenników. Już w latach 40. była najlepiej opłacaną czarnoskórą aktorką. Jej wykonania kompozycji Harolda Arlena „Deed I Do” i „As Long as I Live” czy Cole’a Portera „Just One Of Those Things” stały się klasykami.
Ze względy na swoją aktywność społeczną i przyjaźnie z komunistami, Lena Horne po wojnie znalazła się na tzw. czarnej liście. Przez siedem lat nie mogła występować w filmach ani w telewizji. Tym więcej jednak nagrywała i występowała w klubach. W 1957 roku nagrała jeden z najważniejszych albumów lat 50., „Lena Horne At The Waldorf Astoria”.
W latach 60. Horne ponownie zaangażowała się w walkę z rasizmem. Cały czas nagrywała i koncertowała, lecz w każdym miejscu gdy miała tylko sposobność walczyła o prawa dla kolorowej społeczności. Jej karierę nagle przerwała rodzinna tragedia. Na początku lat 70. w ciągu 12 miesięcy umarli jej ojciec, mąż i syn. Horne znikła na 10 lat. W 1981 roku triumfalnie powróciła z przedstawieniem na Broadwayu „Lena Horne: The Lady And Her Music”. W latach 90 wystąpiła w dwóch serialach telewizyjnych. Nadal śpiewa i udziela się społecznie. W 1998 roku, tuż przed jej 81. urodzinami, ukazała się płyta „Being Myself” (trzecia nagrana dla wytwórni Blue Note Records) ze standardami jazzowymi.