Lao Che – „Prąd stały/ Prąd zmienny”

2 listopada 2010
ok. 2 minut czytania

Opinie mówiące o sprzedaniu się i zdradzie rocka, które padają ze strony zawiedzionych fanów, można rozbić o kant stołu. Wystarczy bowiem cofnąć się o kilkadziesiąt lat, przypomnieć sobie nową falę i już mamy odpowiedź – skąd na płycie tak odważna elektronika, dużo syntezatorów, eksperymentalna perkusja. Lao Che najwyraźniej chcieli zrobić coś nowego, innego, odbiegającego klimatem od ich wcześniejszych dokonań.

Szkoda tylko, że wraz z tą przemianą utracili coś ze swojej wyjątkowości. Ten pierwiastek geniuszu, który sprawiał, że muzykę zespołu z Płocka pochłaniało się garściami, z zachwytem. Poprzednie albumy Lao Che robiły potężną burzę w głowie, zmuszały do zadumy, myślenia. „Prąd stały/ Prąd zmienny” szybko do tej głowy wpada i niestety niedługo później ulatuje. Zawiodły teksty Spiętego, jego maniera udziwniania ich na siłę. Gdy proste historie ubiera się w aż zanadto wyszukane metafory i kunsztowne ozdobniki, tracą one na sile wyrazu, ba – na dłuższą metę nudzą.

Nie można oczekiwać od jakiegokolwiek artysty, że każda jego kolejna płyta będzie klasykiem zasługującym na najwyższą ocenę. Być może poprzeczka zawieszona przed Lao Che była za wysoka, a być może wydanie w krótkim okresie dwóch krążków firmowanych przez Spiętego (solowy album muzyka ukazał się późną jesienią 2009 roku) spowodowało zwyczajne zmęczenie materiału. W to, że formacja nagle zapomniała, jak nagrywać longplaye z najwyższym znakiem jakości, wierzyć mi się nie chce.

Dlatego też niech „Prąd stały/ Prąd zmienny” pozostanie nie do końca fortunnym eksperymentem, a prawdziwe Lao Chce w lepszej formie powróci przy okazji czwartej płyty.