Niemiecki Czołg to Schmier z Destruction (wokal, gitara basowa), Herman Frank z Accept (gitara) i również grający w tym zespole Stefan Schwarzmann (perkusja). Każdy jest legendą na własny rachunek, więc zainteresowanie projektem było całkiem zrozumiałe i dobrze podsycane przez wydawcę. Podobno panowie próbowali razem coś nagrać już od siedmiu lat. W końcu się udało i w szwajcarskim Little Creek Studios popełnili kilkanaście kawałków w stylu, który jeden z moich znajomych określa jako wurst metal, czyli muzykę doskonale nadającą się jako podkład na jakiś metalowy spęd, na którym piwo leje się strugą szerokości Amazonki, a kiełbacha pochłaniana jest na tony. Jest to coś na pograniczu heavy i thrashu, rytmicznego, bez karkołomnych aranżacji. Siermiężnego, ale na szczęście nie w taki mało strawny sposób jak parę ostatnich płyt Destruction. Najwyraźniej Herman i Stefan mieli więcej do powiedzenia albo też dar przekonywania jest u nich wysoko rozwinięty.
Biorąc pod uwagę zapisane na wiele miesięcy do przodu kalendarze całej trójki, trudno zakładać, że The German Panzer będzie czymś więcej niż chwilową odskocznią od etatowej pracy. Taką jednoroczną płytą, która może troszkę namieszać u naszych zachodnich sąsiadów, a o której niedługo później się zapomni. Bo po prawdzie nie ma tu kompozycji, które mogłyby zapisać się w pamięci na trwałe. Owszem, jest bardzo poprawnie, po niemiecku rzetelnie, brzmienie na poziomie. Jest kilka numerów, które się wybijają, jak „Death Knell”, firmowy „Panzer”, „Mr. Nobrain”, ale nie są one na jakoś szczególnie wysokim poziomie. Trochę powyżej średniej, na pewno. Ale tylko tyle.
Czołgi Niemcy robili, i być może wciąż robią, dobre. Metal też potrafią grać doskonały. Wszyscy członkowie The German Panzer udowodnili to niejednokrotnie w innych konfiguracjach. Nie mogę się jednak oprzeć myśli, że gdyby nie chodziło o muzyków z Accept i Destruction, niewielu zająknęłoby się o „Send Them All To Hell”. Czołg może jedzie sprawnie, ale strzela niezbyt celnie. Mnie na pewno nie trafił.